Van de 240.000 mensen met ernstige psychische problemen in de beroepsbevolking, hebben er 38.400 een reguliere baan, werken er 9.600 in een beschut-werk-omgeving en willen 55.700 mensen zonder baan graag werken. Bijna 56.000 potentiële arbeidskrachten die – met de juiste begeleiding – het personeelstekort zouden kunnen verkleinen. De vraag ‘biedt de huidige krapte op de arbeidsmarkt kansen voor werkzoekenden met een psychische kwetsbaarheid?’ dringt zich op. Maar hoewel er theoretisch kansen lijken te liggen, blijkt dat in de praktijk wat ingewikkelder. Enerzijds omdat vraag en aanbod niet goed op elkaar aansluiten: Werkgevers vragen veelal om hooggekwalificeerd personeel en sluiten daarmee een grote groep werkzoekenden die deze kwalificaties heeft, uit. Daarnaast is de denkrichting van de werkgevers behoorlijk éénrichtingsverkeer; uitgangspunt zijn de functie-eisen die verbonden zijn aan een vacature, terwijl er zelden wordt gekeken of en hoe een baan passend gemaakt kan worden voor een sollicitant met een psychische kwetsbaarheid. Daar moet en kan iets aan gedaan worden. Er staan duizenden mensen langs de kant die met de juiste begeleiding en ondersteuning veel van de gevraagde werk­zaamheden kunnen uitvoeren. Een suggestie vanuit Cedris: “Zorg dat beschikbare crisisgelden niet alleen ingezet worden ter voorkoming van werkloosheid, maar ook voor de groep mensen die al langere tijd aan de kant staan. Dat is niet alleen economisch noodzakelijk, maar ook maatschappelijk van grote waarde.”